Daar is de deur

en daar achter sta jij

en zo lang die deur dicht blijft

voel ik me vrij

want daar achter sta jij

Ik zie mijn schaduw

maar waar is de zon, 

daar kom ik nooit achter

ik wou dat het kon

ja waar is de zon

Ik weet wie ik ooit was en hoe dit ooit begon, maar hoe ben ik hier aanbeland, is dit het eindstation

Waar is de trein, en waar wil ik zijn, kom ik daar ooit achter, of is het allemaal slechts schijn

Ik moet nog veel verder, en al sta ik nu stil, ik moet terug bewegen maar da’s niet wat ik wil,

dus sta ik hier stil, sta ik hier stil, sta ik hier stil

Ik zit verdoken achteraan in de laatste wagon, van de allerlaatste trein naar het eindstation,

wie me zoek kan me vinden op het laatste perron in de schaduw van de ondergaande nazomerzon

Verder, steeds verder, ‘k wil weg van hier, een oceaan van stilte, zonder enig vertier.

Niks dat me doet verlangen, alle dromen verhangen

Wachtend in het eindstation, ik wou dat alles opnieuw begon

Ik weet wie ik ooit was en wie ik nu wil zijn, alles wat ik wil is rozengeur en maneschijn,

niks meer niks minder niks harder niks zachter

ik open andere deuren, wie weet wat ligt daar achter

De deur gaat open, daarachter sta jij, het zonlicht overvalt je net zoals mij

we lachen en we dansen in de schaduw op het laatste perron

en er vertrekt opnieuw een trein, vanuit het eindstation

er vertrekt opnieuw een trein, vanuit het eindstation